Woestijn, wadi's en water in Oman

Madeleine van de Wouw - 02 augustus 2013 - Oman

2 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1

Artikelindex

Pagina 1 van 2

Was hij nou zielig, onze spontane meeloper, of lachte hij in zijn kamelenvuistje bij het zien van zijn grotere broers en zusters die in gezapige gang met mensen op hun rug door de woestijn sjokten? We zullen het nooit weten. Wel weten we dat je vanaf een kameel een bijzondere kijk krijgt op de woestijn. En dat dit rijden op het 'oude schip van de woestijn' een mooi contrast is met het dunebashen in moderne 4wheeldrives in diezelfde woestijn in Oman. Oud ontmoet nieuw, oost ontmoet west.

We zijn in Oman. Voor mij terug na mijn eerste kennismaking vorig jaar. Dit keer op de agenda een avontuurlijke trip waarin woestijn, wadi's en water centraal staan. En dan niet alleen het water van de wadi's, maar ook het water van de oceaan, waar we een nachtje op het strand gaan slapen. We vliegen naar Muscat, rijden door de woestijn tot aan Duqm en gaan dan via de kust weer terug. Het is een lange, boeiende trip die, na een korte, hernieuwde kennismaking met Muscat, begint in het desertcamp Arabian Oryx in Wahiba Sands.

Luxe in de woestijn

Mocht je je afvragen welke voorzieningen zo'n kamp midden in de woestijn heeft dan is het antwoord 'alles'. Overnachten in de woestijn betekent dus zeker niet dat je met een slaapzakje in het zand duikt. Alhoewel dat misschien nog wel leuk zou zijn ook... Nee, de huisjes in het kamp zijn allemaal voorzien van bed, koelkast, airco en douche en toilet. Het bed blijkt een beetje hard, maar ach, wakker worden met een schitterend uitzicht op de prachtige woestijnduinen maakt dat lichte ongemak snel goed.

De kamelentocht is onze eerste woestijnervaring. Een groepje kamelen, ja het zijn dromedarissen, maar volgens onze kameleneigenaar worden ze daar 'camel' genoemd, staat geduldig op ons te wachten. Een voor een krijgen we een kameel toegewezen, uitgezocht op ons postuur. Opstappen als het dier op de grond knielt is geen probleem. Het wordt pas een beetje spannend als hij opstaat. Maar het gaat allemaal goed en we gaan op pad. In Oman zie je veel kamelen die schijnbaar in het wild rondlopen. Maar onze kameleneigenaar weet ons te vertellen dat alle loslopende kamelen wel degelijk een eigenaar hebben. Door ze los te laten lopen kunnen ze hun eigen kostje bij elkaar scharrelen en hoeven ze niet gevoerd te worden. Eigenlijk net als de rendieren in Finland, die ook allemaal aan iemand toebehoren.

Fotogenieke dieren

We lopen, nou ja, we schommelen een uurtje door het zand en over de prachtige Omaanse duinen van Wahiba Sands, op zoek naar een mooie plek om de zonsondergang te zien. Jammer genoeg is het niet helder genoeg, maar dat mag de pret niet drukken. We genieten toch wel van het mooie landschap. En van onze spontane meeloper die besloot om de bonte stoet te achtervolgen en door iedereen tevergeefs dichterbij gelokt wordt. Helaas, onze 'lonesome cowboy' houdt gepast afstand. Wanneer we weer terug zijn is niets zo leuk om het groepje kamelen, dat bijna als een kudde slagschepen keurig in het gelid ligt, nog even op de foto te zetten. Ze voelen zich duidelijk fotogeniek en lachen hun slechte tandjes bloot naar zoveel camera’s.
In het kamp valt de avond snel, zoals dat in zuidelijke gebieden het geval is. We stillen onze honger aan het buffet, en genieten nog een uurtje buiten van de stralende sterrenhemel.

Dunebashen

"Wie wil er dunesurfen?" roepen onze gidsen de volgende ochtend. Er zijn liefhebbers en voor wie de surfplank net even 'te heftig' is zijn er sleetjes om de duinen mee af te glijden. Het surfen gaat een aantal mensen wonderwel goed af. De sleetjes blijken meer problemen te geven. Ze blijven halverwege in het zand steken waardoor de ‘waaghalzen’ het duin af moeten lopen. De surf- en glijtaferelen zijn in ieder geval erg leuk voor film en foto!

En dan… scheuren over de duinen, die wel een paar honderd meter hoog kunnen zijn. Dunebashen mag niet overal om de natuur te beschermen, maar onze coureurs weten de plekjes waar het wel mag prima te vinden. Ze crossen over de duinen alsof ze nog nooit anders hebben gedaan. Wat waarschijnlijk ook zo is. Maar toch blijkt het zand ook voor geoefende coureurs verraderlijk en heb je niet elke situatie onder controle: als een van de chauffeurs net even te schuin de helling naar beneden wil nemen, komt de auto vast te zitten. Mahmut, de chauffeur van de auto waar ik in zit, maakt een gelukkiger keus en we storten ons onder luid gejoel naar beneden. Natuurlijk schiet Mahmut daarna snel de andere auto te hulp. En ook dat tafereel is goed voor een grappige foto: één man die in een immense woestijn met zijn blote handen zand onder een auto wegschept. Maar het werkt en na nog wat heen en weer jojoën schiet de auto los en vervolgen we onze weg richting Duqm. Als we wegrijden van het kamp zien we in de verte een eenzame kameel. Zou het de ‘onze’ zijn?