Leer koken met een tajine

06 juli 2012 10:39 - John de Graaff. 06 juli 2012 - Marokko

2.5 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1

Op de schaal van onhandigste souvenirs gooit de tajine hoge ogen. Zo’n aardewerken stoofpot past door het kegelvormige deksel in geen enkele fatsoenlijke koffer en wordt zodoende tijdens de reis een onhandig stuk extra handbagage. En dan heeft het ding uiteindelijk ergens thuis een plek gekregen, kom je tot de slotsom dat je eigenlijk een nieuwe vliegenvanger hebt aangeschaft… Dat vervelende gevoel hou je weg door in het noorden van Afrika een kookworkshop te doen, bijvoorbeeld in Marokko.

Internationale belangstelling

Eigenaar Michel van kookatelier Faim d’Epices in Marrakech is er één van de vrolijke soort. Niet zo gek, want de Parijzenaar van middelbare leeftijd zegt zijn zorgen in de Franse hoofdstad te hebben achtergelaten en nu vooral plezier te hebben in zijn studio in een buitenwijk van de Marokkaanse koningsstad.

Hij begroet zijn buitenlandse cursisten joviaal, met een gebeeldhouwde lach à la André Kuipers, want het leven is prima. Zijn toeristenprogramma, opgestart in 2011, blijkt enorm aan te slaan. Zweden, Duitsers, Nederlanders; het is slechts een greep uit het aantal nationaliteiten dat zich al bij Faim d’Epices aan het koken heeft gezet.

De opgave voor vandaag: we gaan een complete lunch verzorgen met eigengebakken brood, een salade en gemarineerd kipfilet, dat in de tajine wordt geprepareerd. Voordat we aan het bakken en braden slaan, leidt Michel ons eerst door de wondere wereld van het kruid. De zaak heet niet voor niets Faim d’Epices, honger naar kruiden. Met – waarschijnlijk – namaakzonnebrillen van Ray Ban op de neus, waarvan de glazen zijn geblindeerd met zwarte verf, moeten we al ruikende producten determineren. Koriander lukt, evenals tijm en kaneel; komijn en saffraan laten zich door de groep al moeilijker raden.

Op bevel van de meesters

Aan een van de kooktafels gaan we het geleerde in praktijk brengen. Het is een stelletje Nederlandse amateurs rond een Franse chef, die ook nog eens wordt bijgestaan door een Marokkaanse vrouwelijk kok. Het is een ongelijke strijd, zullen we maar zeggen. We koken uitsluitend op gezichtsvermogen en gehoor, niet op geur of smaak. Ongegeneerd gaan bakjes knoflook in de tajine, gevolgd door de andere ingrediënten, zoals de meester en meesteres het ons bevelen.

Er is weinig tot geen ruimte voor eigen interpretatie, maar misschien is dat maar goed ook. Het is gewoon pret om binnen een uur achter een heerlijk eigengebakken brood te staan, waarvan het deeg zelf is gekneed, plus een tajine-schotel met kip, aubergine, pepers, tomaat en ander lekkers. Lunchen doen we aansluitend buiten, op het zonovergoten terras. Het vlees blijkt goed mals, de tajine heeft zijn werk gedaan. Bij het koken met zo’n stoofpot slaat de condens namelijk neer op het deksel en loopt terug in de schaal, waarmee de werking van een braadpan wordt gecreëerd.

Een kind kan de was doen, bedenk ik me, als ik later in de auto de workshop nog eens doorloop. Misschien is het iets voor de cateraars van Royal Air Maroc, die ons tussen Amsterdam en Casablanca een maaltijd weten voor te zetten van in olie verdronken kip en smaakloze doorgekookte aardappelen en bonen. Triest voor een land, dat kan bogen op culinair erfgoed.

Belangstelling gekregen voor een reis naar Marokko? Bekijk ons uitgebreide reisaanbod. Lezen over de medina van Marrakech of over een opmerkelijke wellnessbeleving?