Legendes langs de Egeïsche kust

20 mei 2012 17:31 - Madeleine van de Wouw. 20 mei 2012 - Turkije

2 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1

Tijdens onze reportage naar de Turkse Egeïsche kust ontdekken we tussen de havensteden Marmaris en Fethiye de mooiste schatten en de meest boeiende verhalen. Van de legende van Ölüdeniz tot de burcht van Marmaris, elke steen, en elke rots lijkt in dit deel van Turkije wel iets te vertellen te hebben.

Over de liefde en Ölüdeniz

Het verhaal gaat over de liefde, die een van de zonen van een oude kapitein opvatte voor de plaatselijke schoonheid Belcekiz. Elke keer dat de zoon drinkwater kwam halen bedreef het verliefde stel de liefde voor hij weer terugkeerde naar het schip. Op een dag, toen het schip van de vader dichtbij de baai was, stak er een storm op. De zoon vertelde dat ze in de baai konden schuilen omdat het water als een meer zo rustig was. De vader geloofde hem niet en dacht dat zijn zoon een smoes verzon om zijn geliefde te ontmoeten. Hij weigerde de baai in te varen en door de hoge golven sloeg het schip bijna op de rotsen. De oude kapitein joeg uiteindelijk zijn zoon het water in omdat hij maar bleef herhalen dat het schip de baai in moest varen. Toen het schip toch in de extreem stille baai uitkwam begreep de kapitein dat zijn zoon de waarheid had gesproken. Belcekiz was overmand door verdriet over de dood van haar geliefde en sprong van de rotsen, die vervolgens haar naam kregen. De zee kreeg na de dood van de zoon de naam 'zee der doden', ofwel ' Ölüdeniz'.

Fethi Bey waakt over Fethiye

Fethiye aan de Egeïsche kust heette oorspronkelijk Telmessos. Na de verovering door de Lycische veldheer Perikles werd het omgedoopt tot Lycië. Vervolgens veroverde de Bizantijnse heerser Annastasius II het gebied en kreeg het de naam Anastasiupolis. In 1424 werd Anastasiupolis verenigd met het Ottomaanse Rijk onder de naam 'Makri', wat zoveel betekend als verre stad en later verbasterd wert tot 'Megri'. In 1934 werd het 'Fethi, ter ere van de 1e Turkse piloot Fethi Bey, die een gezagvoerder van de Turkse luchtmacht was en in 1914 hier was neergestort. Fethi Bey werd uiteindelijk Fethiye genoemd. Een standbeeld van Fethi Bey staat nog altijd aan de haven en waakt als het ware over ‘zijn’ stad.

Kayaköy, een verlaten spookstad

In het stadje, met de voormalige naam Levissi, woonden mensen van Griekse afkomst. Zij leefden in vrede en broederschap met vijf Turkse dorpen. Echter, in 1922 werd een bevolkingsruil ondertekend tussen de Griekse en Turske overheid. De 3500 Griekse inwoners van Kayaköy erden uitgewisseld met de Turkse populatie uit westelijkThracië. Beide bevolkingsgroepen voelden zich ontheemd in hun nieuwe land en de Turken weigerden de door de Grieken achtergelaten huizen te betrekken. Nog steeds staan de woningen fier overeind tegen de berghelling van de Kara Dagi, zwarte Berg. De gebeurtenis van 1922 is de geschiedenis ingegaan als een 'schande voor de mensheid'.

Istuzu, huis van de schildpadden

In de jaren 80 was het strand van Istuzu het strijdtoneel tussen toeristenindustrie en milieubeschermers. Deze laatste groep wist het voor elkaar te krijgen dat het strand beschermd gebied werd en dat de bouw van een groot hotel verboden werd. Het ongerepte strand en haar achterland kregen in 1988 een beschermde status. Hoewel het strand in het broedseizoen slechts beperkt toegankelijk is krijgen de dieren toch te weinig rust door de vele bootjes die het hele jaar door in het gebied af en aan varen.

De burcht van Marmaris

De geschiedenis van Marmaris is hoofdzakelijk bepaald door het ervoor gelegen eiland Rhodos, dat zowel in de oudheid als in de middeleeuwen de zetel was van zelfstandige regerende zeemachten. De Johannietterorde (1310-1522) was de laatste, vanuit Rhodos regerende plaatselijke macht. Dit was een doorn in het oog van de Ottomaanse sultan Süleyman I , sinds 1412 heerser over Marmaris. Hij wilde Rhodos veroveren en stelde zijn vestingbouwers voor de keuze: of zijn bouwden binnen 40 dagen de burcht van Marmaris als basis voor de Ottomaanse troepen, of ze werden onthoofd. Arme bouwmeester, want ondanks tijdige oplevering werd hij toch onthoofd omdat hij de vesting te klein had gebouwd zodat een deel van de troepen er niet kon worden ondergebracht. De geschiedenis van de gerestaureerde burcht, de Marmaris Kalesi,wordt verteld in het kleine, in de burcht gevestigde museum. In de zomer vaart er dagelijks een veerdienst van Marmaris aan de Turkse Egeïsche kust naar het Griekse Rhodos.

Lees ook: Genieten aan de Egeïsche kust.

Geen visum meer nodig voor Turkije