Aan een lijn over de afgrond
Of ik het leuk vind om, wanneer ik in Vegas ben, te ziplinen? Nou… uh… geen idee. Ik heb het nog nooit gedaan. Wanneer ik het filmpje op internet bekijk ben ik om als ik zie dat je maar liefst 4 verschillende ziplinen afgaat. Het lijkt me geweldig. En zo stap ik op een zonnige zondagochtend in het busje van Flightlinez naar Bootleg Canyon bij Boulder City, nog geen half uur buiten Las Vegas.
De rit naar de locatie is op zich al een attractie. We komen langs de Hooverdam en de chauffeur vertelt over het allereerste casino dat daar vlakbij gebouwd is om de arbeiders te vermaken. Bij het inchecken worden we gewogen en daarna mogen we de instructieruimte in waar we een harnas en helm krijgen. Ook hangt hier een klein stukje zipline waarop gedemonstreerd wordt hoe een en ander in zijn werk gaat. De instructeurs hebben alle drie een T-shirt aan met daarop de tekst ‘When in doubt, spread your legs’. Dat blijkt een belangrijke instructie omdat je aan het eind van de lijn moet afremmen en als je je benen niet wijd genoeg hebt klappen ze naar boven tegen de stootblokken aan. “En iedereen moet het dus doen. Altijd aan het eind je benen wijd”, leggen de mannen uit. “Helaas werkt dit niet overal. Als ik ‘benen wijd’ zeg tegen meisjes in Vegas krijg ik een knal voor mijn hoofd”, grinnikt een van de instructeurs.
Ik wil niet, wel, niet, wel
De instructies zijn simpel, maar worden gelukkig bij elke afdaling nog een keer herhaald. Want hoe dat ook al weer zit met die vlaggetjes ben ik nu al weer vergeten. Dan stappen we in een bus die ons bijna tot de eerste zipline brengt. Onderweg vliegen de grappen en grollen ons om de oren. Niet alleen zijn ze ervaren als instructeurs, een aantal van hen zou met gemak de switch naar entertainer kunnen maken. Het laatste stukje moeten we lopen. De mannen dragen de ijzeren glijders waaraan we naar beneden zullen zoeven.
Boven aangekomen worden de glijders over de lijnen gegooid. Er lopen vier ziplines naast elkaar. Wow. Wat een hoogte. En wat is die lijn lang en de overkant ver...
We krijgen nogmaals instructies en dan worden de eerste vier aan de ziplines vastgemaakt. Omdat je een harnas aanhebt waar je tijdens de afdaling in zit, is het helemaal niet oncomfortabel!
Ik ben in gesprek geraakt met Jen, die net als ik een hard hoofd heeft in het onthouden van de 3 simpele vlagsignalen. Daarom besluiten we als laatsten te gaan zodat we de kunst nog even kunnen afkijken.
Hi ha
Dan is het moment supreme daar. We worden vastgegespt, krijgen nogmaals uitleg en de vraag of we er klaar voor zijn. “Nee”, roepen we om het hardst. En dan krijg ik met de woorden ‘have fun’, een zetje. Daar ga ik. Er is geen weg meer terug. Wow, wat is dit gaaf. En wat gaat het hard. Veel te vroeg trek ik zachtjes aan de remmen om te voorkomen dat ik in de blokken knal. De instructeur doet zijn vlaggetjes naar beneden: niet remmen! Ik laat los en een meter voor het platform sta ik stil. En daarvan wordt natuurlijk een ‘name en shame’ foto gemaakt. Maar tijdens het remmen deed ik mijn benen keurig wijd. Dat heb ik dan wel goed onthouden!
Binnengeharkt volgt een handjeklap met Jen. Dat hebben we toch maar mooi gedaan. Vol energie lopen we naar de tweede zipline. De ‘vertrek’ procedure herhaalt zich, maar de vraag of we er klaar voor zijn hoeft niet meer gesteld te worden. Lijn 2 is iets korter en nu let ik wel op de vlagsignalen. Helemaal perfect land ik op het platform. Ik word nog een pro ;-)
Stil boven de afgrond
Dan gaan we naar lijn 3. Die is heel erg lang en loopt aan het eind omhoog. Iemand van de eerste groep haalt de overkant maar net. Ik stap in de tweede groep en zoef naar beneden. En dan gebeurt het. Zonder te remmen heb ik zoveel vaart geminderd dat ik een meter of 15 voor het platform tot stilstand kom. Iedereen die al aan de overkant is vraagt of het goed gaat. Gek genoeg ben ik niet bang terwijl ik boven een gapend ravijn hang. Integendeel. Ik weet dat het goed komt en geniet van het mooie uitzicht. Bovendien geeft het de reddingspoging nog eens iets extra’s aan het geheel. Want om ‘gered’ te kunnen worden glijdt een van de instructeurs naar me toe, haakt me aan en klautert als een aapje aan een liaan richting platform. “Dit gebeurt elke dag wel een paar keer, dus je snapt wel dat we met een vak als dit helemaal geen workout nodig hebben.” Gelukkig... dacht al dat het weer echt iets voor mij was om zo boven de afgrond te stranden. Dan volgt de laatste groep en tot mijn plezier haalt ook daar iemand het plaform net niet. Ben ik niet de enige! Het 'monkeyen' is in dit geval niet nodig omdat de man met de gewone ‘haak’ binnengehengeld kan worden.
Dan de laatste lijn. Deze is het steilst en het snelst en we moeten onze benen al wijd doen op het moment dat we naar beneden glijden. Ik volg de vlagsignalen, rem netjes af en kom keurig aan. Jammer, het is al weer voorbij. Wat ons betreft komen er nog 10 lijnen bij.
We worden opgehaald met het busje en praten in de instructieruimte nog even na over onze ervaring. Wat een kick. Vier uur experience waarbij alles geregeld is, van halen en brengen tot een lekker koel flesje water onderweg. I did it! Met mijn benen wijd!
Met dank aan Flightlinez Bootleg Canyon
Reacties