Ierland... verborgen juwelen ontdekt! - Gevaar en geesten
Artikelindex
Gevaar
Gevaar voor zeevarenden, dan wel te verstaan. Om te voorkomen dat schepen op de klippen liepen werden langs de kusten vuurtorens neergezet. We bezoeken de oudste nog werkende vuurtoren ter wereld: het middeleeuwse Hook Lighthouse in New Ross. De huidige vuurtoren is zo'n 800 jaar oud en ziet er nog steeds pico bello uit. Dat kan ook niet anders: de vuurtoren wordt elke 5 tot 7 jaar helemaal geverfd. "Vroeger waren vuurtorens rood, tegenwoordig zwart", zo vertelt de gids met wie we de vuurtoren bezoeken. We klimmen 115 traptreden op voor een spectaculair uitzicht vanaf het 'balkon'. De naam Hook Lighthouse komt van pater Dubhain, een monnik die de eerste vuren aan de kust maakte om schepen te waarschuwen voor de kliffen en rotsen. Dubhain betekent zoveel als 'haak'. Daarnaast staat de vuurtoren op land dat de vorm heeft van een haak. In Hook Head (Rinn Duáin) komen de drie rivieren Nore, Suir en Barrow samen. New Ross, het plaatsje waar de vuurtoren staat was en is nog steeds een belangrijke haven. En dan de laatste ‘G’ voordat mijn kennismaking met ‘Ierland door de eeuwen heen’ er weer opzit.
Geesten
Of ze er echt zijn? Wie zal het zeggen. Feit is dat er nergens ter wereld zoveel 'haunted houses' zijn als in Ierland. Zo beweren de Ieren althans. Overal is wel een vingerwijzing naar een voorvader, ouder of spirituele ervaring. We mogen zelf ervaren of spoken en geesten ook echt de huizen 'bewonen' en krijgen een avondtour door Loftus Hall, dat ons spookachtig verlicht opwacht. De oude mansion in Wexford is gebouwd door de familie Redmond in 1350 in de tijd dat de 'zwarte dood' door Ierland waarde. Daarna kende het nog een aantal andere eigenaren. Loftus Hall raakte na de sluiting in 1990 in verval tot het werd verkocht aan de Quigley familie, die nog steeds de huidige eigenaren zijn. Het huis wordt beschouwd als een van de meest 'haunted houses' van Ierland, bewoond door de duivel en de geest van een jonge vrouw.
Na een aardse start in het restaurant van Loftus Hall lopen we door de poort, terwijl onze 'geleidegids' Liam alvast een tipje van de sluier oplicht over het huis en haar vroegere en huidige? bewoners. Met gevoel voor drama slaat hij onverwacht een deur dicht, en hoe nuchter we allemaal ook zijn, we schrikken er toch van. De ontvangsthal van het huis is opgeknapt, al is hier nog steeds een beetje te zien hoe deplorabel het gebouw er eigenlijk aan toe is. Sommige kamers zijn afgesloten, niet vanwege geesten, maar simpelweg omdat de vloer en/of het plafond op instorten staan. Maar een paar kamers zijn opgeknapt en klaar om haar bezoekers te ontvangen. Collega Kirsten en ik worden gescheiden van de rest en achter gelaten in een pikdonkere kamer. Onze nekharen kriebelen en stoere vrouwen als we eigenlijk zijn, grijpen we nu als vanzelf elkaars hand! Hoera voor het licht van de mobiele telefoons, want dat donker bevalt ons helemaal niet. Wanneer we weer bij de anderen in een andere kamer worden geroepen zitten zij aan tafel en blijken wij 'bedienden' te zijn. De bedoeling van het gescheiden kwartiertje ontgaat ons echter een beetje en we hebben het verhaal van het huis dus ook gemist. Met zijn allen wandelen we door de delen van het huis die bezichtigd kunnen worden.
Bovenaan de eikenhouten trap schemert het. De trap, zo horen we, is een broertje van de trap die in de Titanic was aangebracht. We worden een kamer ingeloodst waar het ijskoud is. Natuurlijk denk je dan gelijk aan airco of open ramen, maar dat blijkt niet zo te zijn. In het midden van de kamer staat een bed. Het voelt onbehaaglijk, zeker als we horen dat in deze kamer de dochter des huizes zelfmoord heeft gepleegd. "Haar geest dwaalt hier nog rond en is al door diverse mediums waargenomen", declameert Liam met spookachtige stem. Ik weet niet waar de rilling over mijn rug door veroorzaakt wordt, maar ben wel blij dat we weer naar buiten gaan. Eenmaal terug in het restaurant zijn de meningen over wat we gezien, gevoeld en ervaren hebben verdeeld. "Pure onzin", roept iemand. "Ik heb echt wat gevoeld", zegt een ander. Eensgezind zijn we in onze conclusie dat Loftus Hall zeker een bezoek waard is als je er tegen kunt en iets 'geestigs' wilt beleven. En dat brengt mij bij de laatste G.
Gastvrij, gul, gezellig
Dat zijn de Ieren. En geestig, grappig en uiterst hartelijk. Ierland is genieten met een grote G. Van lekker eten, een goed glas bier, wijn en natuurlijk de whiskey. Van geschiedenis en van groen. Van natuur tot steden. Met weidse uitzichten en mooie doorkijkjes. Dublin stond helaas niet op het programma, en ook de andere kant van het land schijnt het bezoeken waard te zijn. Okay, dat zetten we dan op de W van wensenlijstje!
Reacties