Pilkki in Pohjois-Karjala… ijsvissen in Noord-Karelië
Artikelindex
Potje vissen op Pielinen
Vanaf het terras van ons huis zien we de volgende ochtend voor het eerst de contouren van het dichtgevroren meer, enkele eilanden en de omringende bossen. Begin en eind van Pielinen zijn onmogelijk te zien; het meer is 120 kilometer lang en soms wel 40 kilometer breed. Wie op het diepste punt naar de bodem wil, moet 60 meter afdalen. En toch vriest deze watermassa elke winter keurig dicht, en dat levert zowel voordelen als kansen op.
Om met het eerste te beginnen: ’s winters wordt de ijslaag plaatselijk dusdanig dik, dat tussen Koli en Vuonislahti een ijsweg kan worden aangelegd. Het tijdelijke traject is met 7 kilometer liefst 60 kilometer korter dan de zomerse route om het meer.
En dan de kansen: je kunt natuurlijk gaan schaatsen, maar dat doet de Nederlander bij voorkeur op de meren in het eigen land. Neen, wie een beetje van avontuur en doorzetten houdt, gaat de bevroren vlakte op voor een sessie pilkki of pilkkiminen. Daarvoor heb je nodig: een boor met een lengte van ongeveer 1,50 meter en een diameter van zo’n 15 centimeter, een kleine hengelset, aas, een stoeltje, warme kleren en dito schoenen. Je loopt ergens het ijs op, veegt de sneeuw een beetje weg en maakt met de imposante boor een rond wak. Aas aan het haakje en hup, je bent aan het ijsvissen.
Veel meer heb ik niet meegemaakt, in de uren die op het boren volgden. Nauwelijks tot geen beet, het visvolk verbleef kennelijk elders. De meeste tijd ging eerlijk gezegd zitten in het met een lepeltje ijsvrij houden van mijn visstek, want bij een temperatuur van -20 graden Celsius zit je simmetje als je even niet oplet zo vastgevroren.
Dat klinkt misschien allemaal suf, maar dat is geenszins zo bedoeld. Het is een fantastische bezigheid! De eenzaamheid, de rust om je heen, het landschap; op een gegeven moment voel je de koude windvlagen over de ijsvlakte niet eens meer. Ik had alleen wel wat willen vangen, al was het alleen maar om te kijken of ik de vangst kon binnenhalen… Want die vraag heeft urenlang door mijn hoofd gespookt: hoe lullig zal ik me voelen als ik inderdaad zo’n joekel aan de haak sla, die ik vervolgens met geen mogelijkheid door dat (te) kleine gat boven water weet te krijgen. Maar zoals gezegd: dat probleem deed zich niet voor.
De avond wordt traditioneel ingevuld. In het gasthuis gaan we naar de sauna; de dames in het linkerexemplaar, de heren in het hok aan de rechterkant. Gescheiden werelden, het is maar wat je gewoon noemt.
