Bloedmooi en gemist
Een reis naar de maan. Dat zal nog wel een poosje duren. Een bloedmaan ook. Natuurlijk wil ik dit fenomeen niet missen. Midden in de nacht wakker worden dus. Dat moet niet al te moeilijk zijn voor zoiets moois.
Ik zet de wekker. En word ruim voor hij afgaat wakker. Nog een uurtje voordat de maan op zijn mooist is. Als voorproefje werp ik een blik vanuit een slaapkamerraam. Nog mooi wit, die maan, die daar zo tussen de bomen schijnt. Ik neurie het aloude sinterklaasliedje, en ga weer terug naar bed.
Drie kwartier later wip ik er weer uit. Loop naar het raam en zie… niets. De maan is volledig schuilgegaan achter de grote bomen die achter ons huis staan. Hun bladerdak volop in tact. En dik. Om de maan te kunnen zien moet ik me aankleden en een flink stuk wandelen, en dan bedoel ik een FLINK STUK, om in een open gedeelte te komen waar ik die bloedmooie bloedrode maan zou kunnen zien.
Ik kijk nog een keer naar buiten. En ga terug naar bed. Geen nachtwandeling, geen blik op de maan. Wachten tot 2029. Misschien is die maanreis dan toch nog eerder. Gelukkig staan er op internet veel foto’s. Het was mooi. Bloedmooi. En ik heb het gemist.