Adem in, adem uit. Krak

Madeleine van de Wouw - 13 september 2015 - Reisprikkels

Een reis naar Tsjechië kan toch niet echt gevaarlijk zijn, zou je denken. En op zich was het dat ook niet. Dat het vliegtuig tussen Amsterdam en Praag terugkeerde kwam niet omdat het toestel onveilig was, maar omdat er iets mis bleek te zijn met een systeem in de cockpit. Wordt ter plekke in Amsterdam weer gerepareerd. Kan gebeuren.

Eenmaal in Tsjechië verloopt de trip verder zonder noemenswaardige problemen. Het e-biken gaat goed. Dat we van de gids zo'n vijfhonderd meter over een mountainbikepad naar boven moeten lopen met een zware elektrische fiets  is wel even een dingetje, maar ach, kniesoor die daarover valt. Gelukkig valt niemand.

De wandeltocht naar het gletsjermeer over een soort asfaltpad is een eitje. En voor wie in de stemming is gekomen wacht nog een klauterpartij naar boven. Een pittige. Over zo’n 1500 meter moutainbikepad. Het uitzicht moet mooi zijn, maar je kunt ervoor kiezen het niet te doen. Ik doe het niet en wandel terug.

Massagetijd

Alle activiteiten gaan dus goed. Niemand gewond, geen zware blessures. Op naar het hotel. Tijd voor een ontspannende massage, zo net voor het diner.

Ik vlij mezelf op de massagetafel. De masseur begint voortvarend.  De olie vloeit rijkelijk over mijn rug. Ai… een klein pijnpuntje. Waarschijnlijk door het duwen van de e-bike. “Adem eens in”, zegt hij. Ik gehoorzaam. Hij drukt op het pijnlijke plekje. Ik mag uitademen. En weer in. En uit. Bij de derde keer gebeurt het. Met volle kracht 'kraakt' hij het pijnlijke plekje. Het gaat zo hard dat het geluid van krakende ribben een massagetafel verder hoorbaar is.

Terwijl ik dubbelklap van de pijn en iets roep over 'ribben' zegt de masseur dat het plekje op mijn rug in ieder geval geen pijn meer doet en dat ik waarschijnlijk alleen maar schrok. Nog geen vijf minuten later bekijkt hij, samen met een toegesnelde collega, mijn ribben. Enigszins bleek geworden constateren  dat er wel degelijk  iets meer aan de hand is dan 'schrik'. Dit was hem in al die jaren nog nooit gebeurd. 
De collega stelt intapen voor als tijdelijke oplossing. Ik stem toe. Het aanbod van de masseur voor een behandeling aan mijn ribjes sla ik af. Net als ik geen heil meer zie in het vervolg van de massage. Hij begrijpt het. Hoop dat hij ook begrijpt dat je niet zomaar iemand zonder het vooraf te vragen mag kraken.

Honderdduizend excuses en een half uur later ben ik eindelijk in staat om mezelf weer aan te kleden.
De volgende dag ga ik gekneusd naar huis. Voor zover ik het nu zie geniet ik nog wel een week of wat na van deze ontspannende massage.  Voordeeltje: stofzuigen hoef ik even niet en dingetjes oprapen van de grond gaat heel goed met een handig knijphulpje. En weet iedereen hoe fijn het is om aan het lachen gemaakt te worden of iets grappigs te zien? Lachen kan, als ik mijn ribben ondersteun. Au!