Vliegen op een pleeplek
Onlangs vloog ik met American Airlines van Philadelphia naar Amsterdam. Al op het vliegveld voortekenen voor deze bijzondere vlucht. Vertraging. Maar dat was niet het enige. Er zou worden gevlogen met een veel kleiner vliegtuig dan je normaal zou verwachten op een transatlantische vlucht. Gevolg: de drie door ons gereserveerde stoelen waren niet beschikbaar. Drie keer een middenstoel, verspreid door het vliegtuig was onze enige optie.
Even babbelen met de medewerkster aan de balie leverde uiteindelijk één raamplaats en twee gangplaatsen op. Verspreid door het vliegtuig, dat dan nog wel. Maar goed. Beter dan de middenstoelen waar je helemaal een sandwichgevoel krijgt.
Na anderhalf uur mogen we instappen. Ik wil gaan zitten op de gangpadstoel rij 11 naast een vriendelijk ogende jonge vrouw. “Reis je alleen”, vraag ik haar. Ze blijkt samen te reizen met haar man, die ergens achterin het vliegtuig zit. “Of ik wil ruilen”, vraagt ze. Hij blijkt ook een gangpadstoel te hebben, dus ja, ik wil wel ruilen. Tot mijn geluk is het zelfs een stoel bij de nooduitgang. Die ik afsta aan mijn eigen echtgenoot, die aan het raam gepropt zit met zijn lange benen. Dochter neemt vervolgens de raamplek ik en ik… ik eindig op de beste stoel in het vliegtuig: pal naast drie toiletten. De enige toiletten in het vliegtuig, want in dit type toestel zijn drie toiletten in het midden gesitueerd. Bofkont ben ik. Wat een goeie ruil!
Stank
De hele nacht is het een komen en gaan van mensen die allemaal steeds moeten plassen, hun benen strekken, tegen mijn stoel komen hangen en op zoek gaan naar hun verspreid door het vliegtuig zittende medereizigers. Want dat zo ongeveer iedereen die samenreist niet naast elkaar zit is ondertussen duidelijk. "Normaal gesproken gaat iedereen wel slapen”, zegt een stewardess. “Het is echt bizar onrustig op deze reis." Dat komt waarschijnlijk ook omdat op deze vlucht GEEN entertainment is in de vorm van een schermpje in de voorstoel. Nee, in dit toestel hangen wat monitoren aan het plafond en is iedereen verplicht om dezelfde actiefilm te bekijken. Voor zover je dat kunt volgen.
Na een paar uur is de stank ondraaglijk. Ik vraag de stewardess om wat koffie in zakjes in het toilet op te hangen. Zelf duik ik een poosje de pantry in om wat frissere lucht te krijgen. Mag normaal niet, maar vooruit, zo sneu voor mij.
Acht uur vliegen is lang. Acht uur vliegen op een pleeplek is ondraaglijk lang.
Voorstel aan American Airlines: gebruik op intercontinentale vluchten geen toestellen meer die eigenlijk alleen maar geschikt zijn voor korte afstanden. Laat mensen lekker naast elkaar zitten, dat hebben ze immers zo geboekt. Okay, ik zal het niet over de maaltijd (rijstwafel) hebben, maar die pleeplek: dat kan echt niet hoor.
Mijn conclusie is simpel: met deze vlucht sloeg American Airlines echt een pleefiguur.
Reacties