Een tip voor een Nederlandse kruideniersmentaliteit?
Een vrouw met blaasontsteking mag niet plassen in de apotheek waar ze staat te wachten op haar medicijnen tegen blaasontsteking. Een buitenlands gezelschap in een restaurant vraagt zich af waar de afwas in wordt gedaan, want op de vraag om een karafje kraanwater – naast hun riante drankbestelling – antwoordt de jonge serveerster dat ze geen kraanwater hebben. Pardon? Wat een compassie voor je medemens, wat een warm welkom aan je gasten.
Is het een Nederlandse kruideniersmentaliteit dat overal voor betaald moet worden? Een plas doen kost in sommige toiletten een euro. EEN EURO! Voor een mandje brood bij de maaltijd in een restaurant betaal je zeker vijf euro. Om over het karafje water maar te zwijgen. Ik heb meegemaakt dat er twee euro voor gevraagd werd. Echt.
At your service?
En dan de service. Of eigenlijk, het ontbreken daarvan. Het is werk en tot overmaat van ramp zijn daar mensen bij betrokken: “Als het er niet bij ligt hebben we het niet”, is het antwoord op de vraag of een truitje in een andere maat te krijgen is. “Heeft het gesmaakt?” komt het als uit een automatisch mondje bij het ophalen van de borden. Niet wachtend op het antwoord, en van een ‘prima’ uitgaand.
Moet je eens zeggen dat het niet ‘prima’ was en dat het niet gesmaakt heeft. Een kleine aarzeling en ongemerkt schouderophalen wordt gevolgd door “Ik zal het aan de keuken doorgeven”.
Hoe ervaren toeristen die kruideniersmentaliteit. Vooral de toeristen uit landen waar de karaf water en het brood – met smeersels of olijfolie – standaard gratis op tafel komen? Waar de bediening echt wil weten of je ook echt van het eten genoten hebt. En waar je mag plassen. Ook als je geen gast bent van het restaurant.
Is het Nederlands, dat gebrek aan horecakwaliteit, zowel in letterlijke als figuurlijke zin? O ja, uiteraard kunnen we allemaal een groot aantal uitzonderingen opnoemen. Maar de gemiddelde toerist die hier een paar weken verblijft zal meer regel dan uitzondering treffen denk ik. Die zal voor een plasje met twee kleine kinderen simpelweg drie euro af moeten rekenen. Die zal het half rauwe of te gare stukje vlees naar de keuken terugsturen en daar tot zijn of haar verbijstering geen enkele reactie op krijgen.
Tip voor een tip
Een tip voor een Nederlandse kruideniersmentaliteit: volgens mij moet het toch niet heel moeilijk zijn om klanten het idee te geven dat ze gewaardeerde klanten zijn. Dat ze hun geld uitgeven en daar gewoon iets goeds voor terugkrijgen. Iets waar ze blij van worden. Waar ze met plezier aan terugdenken. Waar ze je voor willen belonen met een tip.
Wordt er eigenlijk tip verwacht wanneer je mensen klantonvriendelijk behandeld? Wanneer je geen glaasje kraanwater serveert terwijl er ook ‘gewoon’ drank besteld wordt? Wanneer het eten zo slecht is dat je het niet eens op wilt eten.
Geven jullie tip als het eten niet goed is en/of de bediening slecht?
