Op een paard? Dacht het niet!
Ze zijn groot, onvoorspelbaar, briesen en kunnen je lelijk trappen met hun achterpoten. Pardon, achterbenen. Daarnaast kunnen ze zomaar steigeren waardoor je er vanaf valt. Nee, ik heb niets met paarden. Ik ben er zelfs bang van. Twee keer eerder in mijn leven zat ik op een knol, zoals ik ze oneerbiedig noem(de). En die ervaringen waren zo slecht dat ik me voorgenomen had nooit, maar dan ook nooit meer op zo'n dier te stappen.
Tot ik in het programma van een persreis in de Tarn in Frankrijk 'paardrijden' zie staan! Oef. Mijn instinct schreeuwt keihard 'NEE', maar om niet direct te steigeren zeg ik niets over mijn paardenangst. De reis begint. Alles is leuk en interessant. Dan wordt het dag 2. De manege. Waar we een rit door het bos zullen maken. Het waait nogal hard, dus bij aankomst besluit de eigenaresse dat we binnen zullen rijden en heel misschien een klein stukje buiten. De paarden staan in de boxen en briesen, snuiven en zien er indrukwekkend uit. Mijn medereizigers krijgen allemaal een paard toegewezen dat ze eerst moeten borstelen. Ik leun tussen twee, naar mijn idee lege, boxen in en vertel dat ik er liever vanaf zie. Dat is geen punt. Mooi. Terwijl ik vrolijk de borstelpartijen van de rest fotografeer verschijnt er, op nog geen METER afstand van mijn hoofd een bruin paardenhoofd. Het dier kijkt me met haar donkerbruine ogen aan. Geen opgetrokken lippen of geluiden. Heel voorzichtig steek ik een vinger uit en aai over de bovenkant van de neus. Paard blijft stil. Ik maak een selfie van mij met paardenhoofd naast me. Nog steeds die meter ertussen, dat dan weer wel. Zo. Vastgelegd voor het nageslacht.
Hop paardje
De andere paarden zijn ondertussen opgezadeld en gaan met hun ruiter de manege in. Ik heb afgesproken de prestaties te fotograferen. Naast mij verschijnt weer het hoofd van Choco, zoals het paard heet. Nu aai ik met volle hand haar neus. Ze kijkt me aan zonder haar waarschijnlijk gele paardentandjes te ontbloten. Haar ogen ontmoeten weer de mijne. Heel voorzichtig duwt ze tegen mijn hand aan. Ik smelt. Zou ik dan misschien toch...gewoon omdat zij...
De eigenaresse zadelt Choco met plezier voor me op. "Hier gebeurt iets", zegt ze. Choco blijft doodstil staan als ik op haar klim. Wat ik verder moet? Geen idee, maar de dame van de manege loopt met me mee en zal de teugels vasthouden. Ik hoef alleen maar te zitten. Met gespannen lijf maak ik op Choco mijn entree in de manege. Yes!
Na wat rondjes, diagonaaltjes en meer rustige kunstjes gaan we naar buiten. Het tempo ligt niet hoog omdat, naast mijn chaperonne, vanwege de harde wind ook een ander meisje met ons meeloopt om de paarden rustig te houden. Alle dieren tonen hun temperament. Behalve Choco.
Onelegante afstap
De rit verloopt prima en op een gegeven moment krijg ik er plezier in. Sterker nog. Ik neem zelf de teugels in handen. Choco blijft rustig en reageert zelfs - heel bijzonder blijkbaar - nauwelijks op haar beste vriendje, die buiten in de wei staat. Ook het hapje gras eten is simpel te corrigeren door slechts "Choco, non!" te zeggen. Niks ruk aan teugels!
Na een uurtje komen we weer terug bij de manege. Ik glijd, onelegant, van het paard af, doe een stap terug, trek jas en broek recht en pak de teugels om haar terug te brengen naar de stal.
Choco doet een stap in mijn richting en vlijt haar hoofd stevig tegen mij aan. Ik kijk in haar ogen en leg mijn hoofd op het hare!
