Magneten als trekpleisters
Ooit begonnen met een magneet van Gaudi toen we in Barcelona waren, nemen we nu van elke reis, bestemming of stad waar we in ieder geval een dag zijn, een magneetje mee. Als we er een kunnen vinden uiteraard. Want niet overal worden magneetjes verkocht.
De koelkastdeur waar ze eerst op hingen werd al snel te klein. Plan B dan maar. Magneetborden. Vier hangen er ondertussen. Met magneetjes uit allerlei uithoeken van de wereld. Hoeveel het er eigenlijk zijn realiseerde ik me toen ik onlangs een foto van de magneetborden op Facebook zette. We reizen veel samen, maar mijn score ligt een stuk hoger. Maar het is niet altijd ver of lang: tussen al die al die wereldmagneten hangen ook exemplaren uit Volendam, Amsterdam en Middelburg. Om maar wat te noemen. Gekocht tijdens een 'gewoon' weekendje of dagje weg in eigen land.
Keuzestress
Soms neem ik er van één reis een paar mee, simpelweg omdat ik tijdens die reis in verschillende steden ben. Of omdat ik niet kan kiezen welk magneetje nou echt het lelijkst is. Want dat is wel bijna een eis: heb ik keus, dan kies ik bij voorkeur een kitscherig exemplaar. En soms dus twee! Om mijn keuzestress de kop in te drukken.
Tijdens onze reis door de VS ging het hard. In twee maanden tijd kwamen we in heel wat plaatsen, nationale- en stateparken. Ook daar kochten we magneten en eenmaal thuis vul je daar dan wel een half bord mee. Soms nemen mensen een magneetje voor me mee, maar die komen niet op een van de borden. Nee, een magneetje verdient een plaatsje op het bord als iemand van het gezin er zelf geweest is. Elk door een ander meegebracht exemplaar krijgt liefdevol een plaatsje elders.
Verhalen
Het zijn echte trekpleisters, die magneetjes. Voor mensen die hun jas ophangen en een blik werpen op de borden, maar ook voor mezelf. Af en toe kijk ik nog eens even naar al die leuke plekken waar we op vakantie waren, of waar ik voor een reisverhaal was. Dan zie ik weer het krekeltje uit Frankrijk, gekocht in een klein schattig kerkje. Of de magneet van Gaudi, waar het allemaal mee begon. De kipmagneet uit een onooglijk dorpje met de toepasselijke naam Chicken, gekocht tijdens een reis naar Yukon. Het magneetje uit Italië, waarbij ik me gelijk het hilarische bezoek aan een camperfabriek herinner. Ik zie me in het water zwemmen met dolfijnen als ik naar het zeepaardje uit Eilat kijk. Helaas al een keer in tientallen stukjes gevallen, maar zorgvuldig weer aan elkaar gelijmd.
Herinneringen
Onze magneetjes. Stuk voor stuk hebben ze een verhaal. Een groot verhaal, een klein verhaal. Ons verhaal. Mijn verhaal. Veel van die verhalen deel in in een reportage, artikel of blog. En deel ik een verhaal soms niet, door die magneten worden de belevenissen die erbij horen in ieder geval nooit vergeten.
Reacties