Wacht… een klacht?
Bedrijven willen heel graag weten wat je van ze vindt. Een bekende manier om dat uit te vinden, is de enquête. Deze week liep er weer één binnen, via de mail. Een Franse camping, waar we in de zomer van 2010 een weekje waren, wilde ‘onze verwachtingen beter leren kennen’. Over van alles en nog wat mochten we ons zegje doen, van de animatie tot de zwemmogelijkheden. De mate van tevredenheid konden we kwijt op een schaal van 1 tot en met 10.
Eerlijk gezegd was ik wel blij met de elektronische aanmoediging. We waren namelijk lichtelijk ontstemd over de werkwijze van de receptie. Het registreren duurde een eeuwigheid, vooral omdat veel nieuwkomers niet wisten dat van alle gezinsleden een fotootje moest worden aangeleverd voor een toegangspasje. De oplossing stond gelukkig in de receptie zelf: een fotoapparaat, zoals we dat kennen van stations, luchthavens en winkelcentra. Inderdaad, zo’n cabine waarin je tegen fikse betaling gekke bekken kunt trekken.
In de rubriek ‘De minpunten van de camping’ deed ik verslag van mijn bevindingen. Inclusief de suggestie om – net als mijn opticien – een kleine camera aan een beeldscherm te koppelen en zo de gasten snel en voor niets op de plaat te zetten. Ik wilde net op ‘next’ drukken, toen mijn oog op ‘Verduidelijking’ viel.
‘Dit formulier is GEEN klachtenformulier’ las ik en als ik een klacht meende te hebben, moest ik een brief sturen. Een dilemma diende zich aan. De receptie had ik net een cijfer onder de 5 gegeven; een uiting van ontevredenheid. En dat zijn volgens veel taalboeken vier woorden voor één begrip: een klacht. Ik heb de enquête toch verzonden. Per slot van rekening wilde de camping graag mijn mening weten. En die kunnen ze krijgen. Gratis.
