Pijn van Albert Heijn
Albert Heijn heeft één grappige filiaalhouder. De man prijst voetbalplaatjes aan, verkleedt zich als Sinterklaas en laat zich zelfs als een tekenfilmfiguur door het plafond van zijn winkel schieten. Altijd lachen, al blijft het jammer dat de enige grappige filiaalhouder van AH alleen in televisiecommercials is te bewonderen. Ik zou namelijk willen dat hij naar de vestiging in mijn woonplaats werd getransfereerd. Allereerst om een beetje leven in de brouwerij te brengen, ten tweede om de winterse rotzooi op te ruimen. Het zit zo: ons winkelcentrum wordt verbouwd, en heeft aan alle kanten tijdelijke in- en uitgangen, liften en trappen. Recentelijk moesten de bezoekers (gasten?) via een besneeuwde en beijzelde ijzeren trap van het parkeerdek naar beneden, omdat een hangslot de deur van de lift afgesloten hield. Onder hen een bejaarde moeder en haar dochter, die op voorhand al in de war zaten hoe ze heelhuids met hun AH-producten bij de auto zouden moeten komen.
Toeval bestaat niet, maar bij de aardappelen trof ik ‘mijn’ filiaalhouder. ‘Het winkelcentrum’, reageerde hij bijna triomfantelijk op mijn vraag wie deze ijselijke situatie zou kunnen oplossen. ‘Ik heb het al doorgegeven, want u bent ongeveer de honderdste die er mee komt’. Normaal gesproken zou ik zijn weggelopen, maar met de angstige moeder en haar dochter op mijn netvlies besloot ik me vast te bijten in deze manager in zijn maatpak van Marktplaats. ‘Voelt u zich niet een beetje onprettig als straks een potentiële klant voor de deur onderuit gaan en iets breekt? Het sneeuwt al een tijdje niet meer, waarom laat je niet even twee van je jonge vakkenvullers het pad veilig maken?’ Bijna nederig kreeg ik gelijk.
Maar zoals gezegd, de enige grappige filiaalhouder van Albert Heijn werkt op televisie. Een paar dagen later was de situatie nog precies hetzelfde. Het is wachten op dooi.
